Когда Монти было 16 лет, задали ему написать сочинение о том, что он хочет, когда вырастет. Монти долго мучился и потратил множество часов на описание своей мечты. Он хотел когда-нибудь стать владельцем ранчо. Он исписал семь страниц, описывая в самых мельчайших подробностях ранчо площадью 200 акров, и нарисовал план расположения всех строений, конюшен и дорог. Он даже нарисовал очень подробный план дома, который он построит площадью 4000 квадратных футов. На следующий день Монти отдал свое сочинение учителю. Два дня спустя его учитель вернул сочинение, поставив жирную красную двойку, приписав: «Останься после урока». После урока мальчик с мечтой подошел к учителю и спросил, почему он получил двойку за свое сочинение. На что учитель ответил: «Потому что такая мечта неосуществима для такого мальчика, как ты. Тебе нужно много, очень много денег, чтобы приобрести такое ранчо. А какие деньги есть у тебя? Никаких. Ты ведь из очень бедной семьи. Нет никакой возможности для тебя осуществить твою мечту. Она неосуществима. Вот что я тебе скажу. Ступай домой и напиши другое сочинение, в котором ты опишешь другую, более реалистичную мечту, и я поставлю тебе другую оценку». Мальчик вернулся домой и попросил совета у своего отца. И вот, что он услышал: «Сынок, боюсь, тут я тебе не помощник. Я думаю, что это должно быть только твое решение, и у меня есть ощущение, что это будет действительно важное для тебя решение». Монти обдумывал слова отца целую неделю. Наконец, он вернул учителю все то же сочинение и сказал: «Вы можете оставить себе двойку, а я оставляю себе свою мечту». Прошло время, Монти давно окончил школу, стал взрослым. Он рассказал эту историю и, повернувшись к группе слушавших его людей, произнес: «Я рассказал вам эту историю, потому что вы все сидите в моем доме, площадью 4000 квадратных футов, посреди моего ранчо площадью 200 акров. А то сочинение висит в рамке над камином». Монти продолжил: «Самая удивительная часть этой истории заключается в том, что два года назад, летом, все тот же учитель привез сюда 30 школьников, и они неделю расположились лагерем на моем ранчо. Перед отъездом учитель мне сказал: «Послушай Монти, об этом я могу тебе сказать сейчас. Когда я был твоим учителем, я был своего рода вором мечтаний. Мне сейчас очень жаль, что тогда я украл множество детских мечтаний. Но я очень рад, что ты нашел в себе смелость отстоять свою мечту». Не позволяйте никому украсть вашу мечту. Что бы вам ни говорили — следуйте за своим сердцем
Երբ Մոնթին 16 տարեկան էր, նրան խնդրեցին գրել շարադրություն այն մասին, թե ինչ է ուզում, երբ մեծանա: Մոնթին երկար ժամանակ չարչարվեց և շատ ժամեր հավաքեց իր երազանքը նկարագրելու համար։ Նա ուզում էր մի օր ռանչպար դառնալ։ Նա գրել է յոթ էջ, որտեղ մանրամասն նկարագրել է 200 ակր ռանչոն և գծել բոլոր շենքերի, ախոռների և ճանապարհների հատակագիծը: Նա նույնիսկ շատ մանրամասն հատակագիծ է գծել իր կառուցած 4000 քառակուսի ոտնաչափ տան համար:Հաջորդ օրը Մոնթին իր շարադրությունը տվեց ուսուցչին։ Երկու օր անց նրա ուսուցիչը վերադարձրեց շարադրությունը՝ թավ կարմիր F-ով և «Մնա դասից հետո» մակագրությամբ։ Դասից հետո ուսուցչին մոտեցավ երազ ունեցող մի տղա և հարցրեց, թե ինչու է նա իր կազմի համար դյուզ ստացել: Ինչին ուսուցչուհին պատասխանել է. «Որովհետև քո նման տղայի համար նման երազանք անհնար է։ Նման ռանչո գնելու համար շատ, շատ փող է պետք։Ի՞նչ փող ունեք։ Ոչ ոք. Դուք շատ աղքատ ընտանիքից եք։ Ձեր երազանքն իրականացնելու ոչ մի միջոց չկա: Նա իրագործելի չէ: Ահա թե ինչ կասեմ ձեզ. Գնա տուն և գրիր ևս մեկ շարադրություն, որտեղ նկարագրում ես մեկ այլ, ավելի իրատեսական երազանք, և ես քեզ այլ գնահատական կտամ: Տղան վերադարձավ տուն և հորից խորհուրդ հարցրեց։ Եվ ահա թե ինչ լսեց. «Տղա՛ս, վախենում եմ, որ այստեղ քո օգնականը չեմ։ Կարծում եմ, որ դա պետք է լինի միայն ձեր որոշումը, և ես զգացողություն ունեմ, որ դա իսկապես կարևոր որոշում կլինի ձեզ համար»: Մոնթին մեկ շաբաթ մտածում էր հոր խոսքերի մասին։ Ի վերջո, նա նույն կազմը վերադարձրեց ուսուցչին և ասաց. Ժամանակն անցավ, Մոնթին վաղուց ավարտեց միջնակարգ դպրոցը, հասունացավ։ Նա պատմեց պատմությունը և, դառնալով լսող մարդկանց խմբին, ասաց. «Ես պատմեցի ձեզ այս պատմությունը, որովհետև դուք բոլորդ նստած եք իմ 4000 քառակուսի ոտնաչափ տանը՝ իմ 200 ակր ռանչոյի մեջտեղում։ Եվ այդ շարադրությունը կախված է բուխարիի վրա գտնվող շրջանակում: Մոնթին շարունակեց. «Այս պատմության ամենազարմանալին այն է, որ երկու տարի առաջ՝ ամռանը, նույն ուսուցիչը բերեց այստեղ 30 աշակերտի, և նրանք մեկ շաբաթ ճամբարեցին իմ ռանչոյում: Դուրս գալուց առաջ ուսուցիչն ինձ ասաց. «Լսիր Մոնթի, ես հիմա կարող եմ քեզ ասել այս մասին։ Երբ ես քո ուսուցիչն էի, ես մի տեսակ երազների գող էի։ Ես հիմա շատ եմ ցավում, որ այն ժամանակ գողացել եմ մանկության բազմաթիվ երազանքներ։ Բայց ես շատ ուրախ եմ, որ դուք քաջություն գտաք պաշտպանելու ձեր երազանքը»։ Թույլ մի տվեք, որ որևէ մեկը գողանա ձեր երազանքը: Ինչ էլ ասեն քեզ, հետևիր քո սրտին
Ալբերտ Բարսեղյան 